Na de klimaatcrisis was er de coronacrisis. In het begin vervreemdend en verwarrend, en ook bijzonder te merken hoe snel ik eraan wende: de stilte, de ruimte, de blauwe lucht. Het online werken bleek technisch gezien een eitje en het was een verademing om contact met mensen te kunnen hebben, zij het via een beeldscherm. Doordat ik niet meer reis voor afspraken, bijeenkomsten zijn gecanceld of verplaatst, en etentjes met vrienden voorlopig van de baan zijn, hou ik tijd over. Er groeit een nieuw evenwicht: ik luister met andere oren en hoor scherper wat er niet gezegd wordt. En toen ik deze week Bach op mijn lessenaar zette hoorde ik tussen de noten al spelend zowel de verwarring als een glimp van de wereld na de coronacrisis: en de hoop dat deze crisis ons iets leert over de klimaatcrisis.
Carleen Mesters, 10 april 2020