In de vorige nieuwsbrief gaf Ebel Smidt de schijnwerper door aan mij met de zinnen: “Zo turbulent als water kan zijn, zo stil en verstillend kan het ook zijn. […] De stilte en andere muziek in mediation verdient wel een schijnwerper”
Wie is Carleen
Sportief, muzikaal, sociaal en samen met Marc woon ik al bijna 18 jaar in EVA Lanxmeer, de Culemborgse ecowijk. Toen we destijds uit Utrecht naar Culemborg verhuisden, waren onze kinderen klein en werd hun woonomgeving er een van buiten spelen en veel sociale contacten. Culemborg bleek ook voor mij een fijne plek. Ik werkte in Nieuwegein, maakte met mijn cello muziek in Utrecht en Culemborg, was actief als participatieouder op school, bemoeide me met de herbestemming van de watertoren en leerde als voorzitter van de bewonersvereniging veel over het reilen en zeilen in de wijk waar water en bodem sturend zijn, sociale cohesie hoog in het vaandel staat en parkeren alleen aan de randen van de wijk kan.
Verbinden zit mij in het bloed
Ik hou van verbinden. En combineer soms op het eerste gezicht onlogische zaken. Zo was ik in begin van de negentiger jaren bezig met het afronden van mijn proefschrift over verontreiniging in grensoverschrijdende beken, en tegelijkertijd was ik gestart met de muziekvakopleiding in Utrecht, vanuit de stiekeme wens met mijn cello de deur naar het conservatorium open te houden. Dat was hard werken en tegelijkertijd voelde het als een belofte om te mogen werken aan beiden. Uiteindelijk koos ik ervoor de conservatorium optie af te sluiten, het was tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Ik startte als ecoloog bij Kiwa, het kennis- en onderzoeksinstituut voor drinkwater in Nieuwegein (nu KWR) en ik verdiepte me in de samenhang tussen drinkwater en ecologisch beheer, de mogelijkheden van ‘huishoudwater’ en in toekomstscenario’s voor de drinkwatervoorziening. In de dynamiek tussen onderzoekers en gebruikers van ontwikkelde kennis, kreeg ik zicht op gedoe dat soms ontstond in die dynamiek en vond ik het leuk om waar nodig een rol te mogen spelen bij het zoeken naar passende oplossingen. Ik wilde daar meer over weten en volgde een opleiding tot mediator. Ik vond dat zo geweldig, dat ik een gewaagde stap nam: ik besloot voor mijzelf te beginnen en richtte Stroom en Onderstroom op.
Op de kop af 13 jaar geleden is dat nu en ik heb er nooit een moment spijt van gehad. Al snel werd ik getipt door Ebel die ik kende uit de watersector over het bestaan van een stichting waarin mediators werkzaam in de leefomgeving verenigd waren: de SMRO. Dank Ebel dat je mij introduceerde bij deze club, waar ik me tot op de dag van vandaag met hart en ziel bij betrokken voel. Waar water en mediation met elkaar zijn verbonden. Waar ik met vakgenoten kennis en ervaringen kan uitwisselen. Een solide basis voor mijn eigen werk als procesbegeleider en mediator.
En ja die cello die mij vanaf jongs af aan vergezelt. Die me leert luisteren, afstemmen, samenspelen, harmonieën zoeken, disharmonieën verkennen. Alleen en samen met anderen. Waar de stilte tussen de noten zo belangrijk kan zijn.
Ik geef de schijnwerper graag door aan Fleur Meijer, die zich recent heeft aangesloten bij SMRO. Ik ben benieuwd naar haar verhaal!