Mijn naam is Otto Lussenburg. Ik ben de penningmeester van SMRO, die vent die jullie altijd facturen stuurt voor de bijdrage aan de stichting.
Omdat ik op de Hanzehogeschool lesgeef wordt mijn agenda geregeerd door lessen, coaching en vergaderingen waardoor ik vaker niet dan wel kan aansluiten bij onze intervisies. Daarom schrijf ik voor de nieuwsbrief maar eens iets over mezelf.
Tot 9 jaar geleden had ik zelfs niet durven vermoeden dat ik docent zou worden. Ik werkte in die tijd met zeer veel plezier als zelfstandige in de gebiedsontwikkeling, mijn laatste grote project was de revitalisatie van een jaren 50 industriegebied in Zutphen. Tijdens de crisis die in 2008 begon echter viel alle gebiedsontwikkeling stil, dus ook mijn project. Het geld werd anders besteed, subsidies droogden op en mijn werk ook.
In mijn zelfstandige periode ben ik mediator geworden en heb ik me aan mogen sluiten bij SMRO, vooral omdat mijn werkwijze sterk mensgericht is. Maar omdat ik eigenlijk helemaal niet van conflicten houd ben ik meer procesbegeleider dan mediator. Voordat ik zelfstandig werd heb ik circa 20 jaar bij adviesbureau DHV gewerkt als milieuconsultant.
Zoals bij iedereen ging mijn leven opeens ‘online’ ging tijdens COVID-19 en heb ik sindsdien weinig meer beleefd, behalve misschien het volgende:
Omdat ik me erg interesseer voor mensen en ik weiger me door zo’n virus te laten opsluiten heb ik manieren gezocht om buiten te komen (doelloos buiten rondjes lopen kan ik niet en hardlopen vind ik niet leuk). Dus ik moest iets doen. De eerste lockdown ben ik appeltaarten gaan bakken (1 per week hoor) en die heb ik uitgedeeld. Daar word je erg populair mee, dus ik was blij dat die lockdown was afgelopen.
Bij de 2e lockdown moest ik weer iets verzinnen. Ik koos iets voor mezelf. Ik fotografeer mijn hele leven al en gaf mezelf een foto-opdracht en heb van het begin tot het einde van die tweede lockdown van ruim 200 mensen in Assen foto’s gemaakt voor het raam van hun huis, zij binnen en ik buiten.
Mijn idee was (onder andere) dat op het moment dat iedereen thuiszit, niemand meer bezoek krijgt. Omdat ik nieuwsgierig was hoe dat er dan uit zou zien in Assen, ben ik op pad gegaan met mijn camera.
Misschien is jullie dat ook opgevallen, maar tijdens de Lockdown zijn mensen veel toegankelijker dan ’normaal’. Ik denk dat ze daarom positief reageerden. Zo positief dat het toch weer een aardig groot project ging worden. Maar wat was het de moeite waard!
Het boek is hierdoor een tijdsdocument van een wel heel vreemde periode geworden en mijn inschatting van ‘bezoekarmoede’ bleek te kloppen bleek uit de reacties als ik de foto mailde naar de geportretteerde (‘het was een cadeautje dat je langskwam’). Voor een flitsbezoek van 5 minuten bij een wildvreemde. Maar dat maakte het wel opeens een maatschappelijk relevant project.
Het is een vrolijk fotoboek geworden, anoniem, alleen de voornamen staan erin. Maar ook een verhalenboek, maar dat verhaal van de geportretteerden moet je wel zelf verzinnen. Dan is er ook nog in de weerspiegeling het verhaal te lezen van een verstilde stad. Assen in dit geval, maar overal in Nederland was het zo stil. Voor hetzelfde geld was het Gouda, Culemborg, Alkmaar, Helmond of Zwolle.
Ik heb het boek een Drentse titel gegeven, 'Kop der veur, lockdown-portretten’, omdat 'kop der veur' in het Drents meer betekent dan alleen een portret, maar ook doorzetten. En, nu ik dit zo opschrijf, denk ik dat dit ook wel voor mij geldt. Ik ben er zo trots op als een aap dat het boek inmiddels gedrukt is en uitgegeven wordt door uitgeverij Anderszins, die gespecialiseerd is in verhalen (https://www.uitgeverijanderszins.nl/kop-der-veur/). Daar is het boek ook te bestellen.
Ik daag nu Ebel Smidt uit om een stuk over zichzelf te schrijven.